ಅಹಂಕಾರ ಬೇಡ

ಅಹಂಕಾರ ಎನ್ನುವುದರ ಅರ್ಥ “ಅಹಂ“ ಎಂದರೆ ನಾನು, “ಕಾರ“ ಎಂದರೆ ರೂಪ. ಅಂದರೆ “ನನ್ನ ರೂಪ, ನನ್ನ ಮಹತ್ವ, ನನ್ನ ಶಕ್ತಿ” ಎಂಬ ಅತಿಯಾದ ಭಾವನೆ. ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ‘ನಾನು’ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಇರಬೇಕು — ಅದು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದ ಸಂಕೇತ. ಆದರೆ ಆ ಭಾವನೆ ಅತಿಯಾಗಿ ಹೋದರೆ ಅದು ಅಹಂಕಾರವಾಗಿ ಮರಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಒಂದೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೂ “ನಾನೇ ಮಾಡಿದೆ” ಎಂದು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅಹಂಕಾರ. ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಕೆಲಸದಿಂದಲೇ ಅರ್ಥ ನೀಡುತ್ತಾನೆ, ಮಾತಿನಿಂದಲ್ಲ. ಮಲ್ಲಿಗೆ ತನ್ನ ಸುಗಂಧವನ್ನು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಹಂಚುತ್ತದೆ — ಆದರೆ ಅದು ಎಂದಿಗೂ “ ನಾನೇ ಸುಗಂಧ ಕೊಟ್ಟೆ” ಎಂದು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ನಮಗೆ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಪಾಠ.

ಅಹಂಕಾರ ಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಮೇಲೆತ್ತಬಹುದು, ಆದರೆ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಇಂದ್ರನು “ ನಾನು ದೇವತೆಗಳ ರಾಜ, ನನಗಿಂತ ಶಕ್ತಿಯುಳ್ಳವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ” ಎಂದು ಅಹಂಕಾರ ಪಟ್ಟನು. ಅದರಿಂದಲೇ ಅವನು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನ ವಿರುದ್ಧ ನಿಂತನು. ಕೊನೆಗೆ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಅವನ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಕುಗ್ಗಿಸಿ ನಿಜವಾದ ವಿನಯದ ಪಾಠ ಕಲಿಸಿದನು.

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಅಹಂಕಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಎಚ್ಚರಿಕೆ ನೀಡಿದ್ದಾನೆ — “ ಅಹಂಕಾರವು ಮನುಷ್ಯನ ನಾಶದ ಮೂಲ.” ಏಕೆಂದರೆ ಅಹಂಕಾರಿ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಇತರರ ಗೌರವ, ಪ್ರೀತಿ, ಸಹಕಾರ ಯಾವುದೂ ಸಿಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲ.ಆದ್ದರಿಂದ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತು, ವಿನಯವನ್ನು ಹಿಡಿ. ಮನುಷ್ಯನ ನಿಜವಾದ ಸೌಂದರ್ಯ ಅವನ ನಡವಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇದೆ, ಅಹಂಕಾರದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ.

ಕೊನೆಯದಾಗಿ:

 “ಅಹಂಕಾರವು ಚಪ್ಪಲಿ ಇದ್ದಹಾಗೆ ಕೆಳಗಿರಬೇಕು. ಅದನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟರೆ ಅದು ನಮ್ಮನ್ನೇ ತುಳಿಯುತ್ತದೆ.”

ಹೀಗಾಗಿ,

ಅಹಂಕಾರ ಬಿಡಿ – ವಿನಯವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ – ಅಂದರೆ ನಿಜವಾದ ಮಾನವನಾಗಿ ಬಾಳು.